Secundo loco vobis commendo, ut legatis de PHRYNE hetaerâ Thespiensi, quae fuit pulchritudine divinâ: eadem – vix credibile – ausa est contendere se pulchritudine parem esse ipsi deae Veneri. Nefas! Tamen iudices Areopagi, ipso aspectu Phrynes denudatae persuasi ab accusatione impietatis destiterunt absolveruntque mulierem speciosissimam.

Ecce CRABATI Latini vobis praebetur iam pars quarta! Cui symbolae insunt imagines atrocis Magi Magistri Molitoris necnon clementis Tondae amici Crabati; quorum personas in cinemate gerunt Christianus Redl et Daniel Brühl.

Denique rogo vos, ne omittatis VOCABULA ZOOLOGICA laboriosê atque studiosê collecta: iisdem agitur de mammalibus animalibus ungulatis.

Diem Dominicum utinam degatis iucundê atque recreabiliter.

Pancraticê valete mihique favere pergite.

Medullitus vos salutat

Ab investigatoribus Friburgensibus inventum est in scholis eruditionis generalis ferê secundum quemque magistrum iam passum esse discipulorum minas atque offensiones. Quadragenas trinas partes centesimas (43%) magistrorum, qui ab investigatoribus interrogati essent, his duodecim mensibus fuisse victimas vehementium invectionum verbalium – praecipuê in scholis principalibus.

Ioachimus Bauer psychotherapeutes dixit magistris imminere discipulos ad vim adhibendam etiam etiamque paratiores. "Quantitate" idem curator animarum inquit „minarum atque violentiae magistris imminente, quae ex hac investigatione apparuerit, graviter sollicitamur". Ioachimus autem praepositus est gregi cuidam sectionis medicinae psychosomaticae et psychotherapiae, qui operatur in clinico universitatis Friburgensis. Idem grex operatorius investigavit, quantis molestiis professionis et valetudinis laborarent magistri. Grex autem Bauerianus interrogavit 950 (nongentos quinquaginta) paedagogos 70 (septuaginta) scholarum principalium et 19 (undeviginti) gymnasiorum, quae sita sunt aut intra aut circa urbem Friburgensem.

Plerumque magistri patiuntur minas et offensiones a discipulis factas. Sed septenas magistrorum centesimas partes (7%) etiam expertas esse possessionem suam personalem a discipulis affligi vel destrui. 1,4 (unam-virgula-quattuor) partes per centum magistrorum factas esse victimas violentiae corporalis. Ioachimus Bauer a relatoribus actorum diurnorum, c.t. „Die Welt" (in editione diei Saturni) interrogatus: "Equidem" inquit „ qui sum medicus, nescio an desisterem a professione meâ, si mihi vi minaretur vicesimus quisque homo patiens a me curandus".

Investigatores rettulerunt inde effici, ut tricenae fere partes magistrorum centesimae (30%) laborarent symptomatibus intentionis nimiae et molestiarum, praesertim insomniis et depressionibus. In causâ esse labores superabundantes, qui a magistris essent exanclandi sine laude aut comprobatione publicâ. Vicenas binas magistrorum partes centesimas (22%) opinari laborem suum parum laudari honestarive. Bauer autem sentit magistros scholares meritos esse meliorem comprobationem honorationemve laboris sui. Oportere, ut finiatur publica magistrorum diffamationem inque eosdem hominum instigationem.

"Magistri" Bauer inquit, „meriti sunt magis aestimari et laudari pro labore ab iisdem exanclato". "Urgentissimê necessarium est, ut labores scholares magis redigantur ad necessitates genuinê humanas." Hoc fieri posse auctis exercitiis athleticis aut creativis – optimê in scholâ diei integri. Sed requiri etiam studia et opera parentium. Bauer dixit oportere ne iidem liberorum educationem relinquantur solis magistris.

Investigatores postulaverunt, ne in magistris instituendis respicerentur solae indigentiae disciplinarum. Magistros futuros instruendos esse etiam faculatate psychologicâ. "Professio magistri" Bauer inquit „est professio relationum socialium. Tamen multi magistri parum sciunt, quomodo efficiantur relationes sociales satis aptae, praesertim, si agitur cum sociis etiam etiamque difficilioribus."

Magister Neo-Ulmensis volebat discipulum ex institutione emittere, cum puer quattuordecim annos natus illum mulcavit: Adulescens magistrum bis colaphavit. Eo vir tam graviter violatus est, ut a medico probaretur aegrotus esse.

Locutor astynomicus declaravit discipulum ante meridiem diei Mercurii in institutione mathematicâ in magistrum duodesexagenarium, qui classi moderaretur, invectum esse. Magister voluerat discipulum ab oeco classis prohibere, quia ille institutionem perturbaverat.

Astynomi rettulerunt eundem discipulum 14 annos natum pro difficili haberi et propter facinus suum ad quattuor septimanas exclusum esse ab institutione. In hoc spatium temporis astynomos praeterea vetuisse, ne ille discipulus intraret loca scholae. Praeterea deliberari, num discipulus relegetur ad aliam scholam. Magister hôc tempore non iam est habilis ad docendum, ignotum fuit, quamdiu non posset officio fungi.

Berolino ex urbe – Idem puer novem annos natus frequentat scholam elementariam Ludovici Caueri, quae sita est in tribu Charlottenburg. Ephemeris „Tagesspiegel" hodie refert die Lunae factam esse rem extraordinariam. Manfredus Kammerer, director scholae, dixit illum discipulum tertiae classis, qui esset stirpis Turcicae, „institutionem scholarem graviter temeravisse necnon magistros et condiscipulos primo provocasse verbisque laesisse". Cum magister matheseos interveniret, puerum eidem alapam duxisse. Puerum novem annos natum, postquam ad stationem scholarem allatus sit, etiam operarium socialem et magistram athleticam alapatum esse.

Director: "Talem rem" inquit „non expertus sum antea per 39 (undequadraginta) annos muneris mei". Necnon addidit: „Hunc puerum ad duas septimanas ex institutione exclusimus, etiam ut tutaremur magistros et condiscipulos". Nunc consuli, quid faciendum esset de illo puero. Consultum iam esse psychologum scholarem; officium iuvenum et administrationem scholarem esse certiores factas.

Relatione idem puer refertur iam ex initio primae classis fuisse notabilis. Eundem ab operario sociali usque nunc curatum esse frustrâ – praesertim cum familia huius pueri non valdê cooperata esset.

Dicuntur anno praeterito administrationi scholari nuntiati esse 628 (sescenti duodetriginta) casûs violentiae in scholis elementariis facti.

______________

Gelsenkirchen ex urbe – Haec res accidit ante primam horam institutionis scholaris: Puer 12 annos natus compluries colaphavit paedagogam, eandem verbis pessimis laesit, eidemque ostentavit nates suas denudatas. Puer furens, qui iterum iterumque magistram conculcabat, refrenari non potuit nisi collegis illius adiuvantibus.

Postea puero iterum licuit particeps esse institutionis, sed magistra rem astynomîs indicavit. Quod verisimile est nihil valiturum esse: Nam idem discipulus minorennis (qui iam antea insignis fuerat moribus suis pessimis) nondum potest lêge puniri.

Istae quattuor puellae, omnes aetate quindecim ferê annorum, participaturae erant institutionem artis figurativae et operum fabrilium. Eaedem discipulae scholae altioris professionum oeconomicarum Fohnsdorpiensis aliter ac earundem condiscipuli non profectae erant ad iter classiarium facendum. Eiusdem itineris in loco debuerunt participare institutionem „Eruditionis imaginariae", quae habebatur in classi paralleli.

Ut ephemerides Austriacae, quae appellantur "Der Standard" et "Kurier" et "Kleine Zeitung" congruenter referunt, eaedem discipulae iam duobus diebus ante hunc impetum victimam elegerant „magistrum artis fabrilis, qui dicebatur esse animi clementis". Quem voluerunt provocare. Puellae in institutione ludebant telephonis suis mobilibus, una ex iis vacuam lagoenam plasticam proiecit in caput magistri.

Cum magister discipulae abstulisset telephonum mobile, discipulae etiam procaciores factae sunt: Quae malis verbis in magistrum increpitabant, eundem pigmentis aspergebant et conculcabant. Una ex illis impetûs camerophono recepit. Manifestum est has puellas iam in initio voluisse tale cinema interreti imponere.

Nihil nisi "actio iocosa aliquantulo exaggerata"?

Ephemerides has scaenas quodammodo venatorias describentes nuntiant magistrum leviter violatum denique ex oeco classiario aufugisse. Deinde discipulas eundem persecutas esse, magistrum timore correptum se conclavi inclusisse. Puellae pugnis pedibusque ianuam pulsabant; magistrum telephono mobili conatus est auxilium arcessere.

Alii magistri re custodiae subiectâ voluerunt collegam victimam e conclavi liberare. At magister consternatior erat, quam ut ianuam aperiret. Pedellus demum eundem liberavit eo quod ianuam e cardinibus elevavit.

Inde ex impetu discipularum magister aegrotat. Mox res astynomis est indicata, etiam actor publicus est mandatus. At puellae earumque parentes conantur rationem reddere affirmantes nihil factum esse nisi „actionem iocosam aliquantulo exaggeratam". At in conferentiâ scholari mox invocatâ collegium magistrorum necnon tres parentum repraesentatores una voce petiverunt, ut illae discipulae suspenderentur et e schola excluderentur. Die Lunae consiliarius scholarum provinciae Stiriae (Steiermark) suspensioni assensus est. Septimanis proximis fieri poterit, ut discipulae post alias quoque auditiones e schola excludantur.

Landesschulratssprecher Michael Samec locutor consiliarii scholarum provincialis ephemeridi "Der Standard" dixit haec: "Hoc tempore tales actiones discipulis sunt gratissimae." Discipulos certatim studere, ut magistros professoresve in difficultates quam iniucundissimas agerent et totam rem camerophoni cinemate reciperent et deinde idem cinema interreti imponerent. Primum discipulos fecisse "Happy Slapping", i.e. condiscipulos mulcavisse mulcationemque cinematographasse – nunc ordinem vocare magistros.

Gerhardus (Gerd) Hallaschka, director Casselliensis scholae universalis, refert eundem puerum diei Lunae tempore antemeridiano intra pausam in locis scholae apparuisse – quamvis die Veneris in tempus nondum definitum ab institutione exclusus esset. Deinde in aulâ scholae rixam exortam esse pueri quindenarii et directoris vicarii. Gerhardus autem nihil dicere voluit de eventibus, quorum causâ puer ab institutione scholari exclusus erat.

Îdem discipulus classis octavae dicitur directorem vicarium colapho humum deiecisse eundemque conculcasse. Hoc nuntiatum est ab astynomis relationem ephemeridos "Hessisch/Niedersächsische Allgemeine (HNA)" affirmantibus. Locutor quidam astynomicus dixit inquiri in discipulum propter suspicionem laesionis corporalis periculosae.

Schola Iosephi de Eichendorff, in qua haec res facta est, compluribus iam praemiis honestata est propter extraordinaria incepta vel „proiecta" paedagogica. Quae est una ex viginti (20) ferê Germanicis scholis „Coetûs Romaniensis" (Club-of-Rome).

Coetus Romaniensis a.1968 Româ in urbe conditus est. Îdem coetus, qui saepe dicitur esse „circulus cogitatorum", inde ex eo tempore studet ubique terrarum fovere conscientiam problematum complexorum atque solutionum possibilium. Scholae permissionem Coetûs Romaniensis petentes non accipient nisi per quinquennium hominibus peritis comitantibus processerint in viâ a se ipsis electâ.

BIBERACO ex oppido Suebico Inter colloquium in rectoratu factum, in quo agendum erat de classe repetendâ, puer destrinxit cultrum coquinarium secum allatum et leviter vulneravit pectus rectoris 41 (quadraginta unum annos) nati. Quidam locutor officii consiliarii provincialis (orig. Landratsamt) dixit cultrum a costâ resiluisse. Discipulus a magistrâ placatus ab astyphylacibus est comprehensus. Eius condiscipuli non fuerunt in periculo.

Idem discipulus classem octavam iam repetiverat. In officio consiliarii provincialis Biberacensis praepositus officii scholae eruditionisque dixit illi discipulo, ut tandem scholam aliquam absolveret, scholâ reali relictâ adeundam esse scholam principalem (orig. Hauptschule). Schola realis Dollingeriana maxima est septem scholarum realium huius circuli provincialis; eadem non habetur pro scholâ difficultatum socialium maiorum (orig. „Brennpunkt(schule)").

Etiam in oppido Heidenheim die scholae ante ferias ultimo accidit res extraordinaria. Ibidem enim, cum puer 13 (tredecim) annos natus minatus esset se facturum esse cursum amucianum, arcessiti sunt astyphylaces. Puer videtur easdem minas scripsisse molestiâ temporis (orig. Langeweile) vexatus.

HEIDENHEMIÂ ex oppido Astynomi die Mercurii nuntiaverunt praepositos scholae die Martis minas conscribillatas invenisse in loculo depositorio mensae alicuius in oeco classiario statutae. Astyphylaces ab iisdem certiores factos deinde compluribus discipulis perquisitis invenisse puerum illum 13 annos natum.

Astynomi dicunt eundem discipulum concessisse se sine causâ et prorsus inconsideratê illa verba minacia iam septimanâ ante inter institutionem scripsisse sub mensâ scholari. Se die Lunae horâ institutionis conatum esse textum delere, sed hoc sibi non contigisse. Astynomi nunc deliberant, num puero solvendi sint sumptûs laboris astyphylacum.

Magister discipulis tergum obvertit, caput inclinat, aliquid tabulae inscribit. Tamquam sagitta aliqui puer e sede suâ in angulo oeci postico se proicit versus tabulam. Idem se appropinquat magistro, eius coxendices amplectitur et – detrahit magistri bracas. Magister autem, post momentum temporis, quo territus manet immotus, bracis suis retractis, subligari obtecto se proripit per oecum classis in maleficum versus.

Quo casu in Magnâ Britanniâ effecta est magna tumultuatio. Uniones magistrorum nunc discutiunt de molestatione quae dicitur cybernetica – genus molestandi, quo instrumenta technica velut telephona mobilia aut computatra adhibeantur. Unio magistrorum, cui nomen est ATL, affirmat hoc genus molestandi his annis valdê exauctum esse.

Maria Bousted, praeposita huius unionis: "Molestatione cyberneticâ" inquit, „res, quae ex saeculis iam exstat, novâ ratione ingravatur". Problema fieri difficilius.

Saepius saepiusque magistrorum molestationes telephonis mobilibus receptae publicantur interreti. Magistro hôc dolo infamia infertur coram aliquot miliardis hominum – ubique terrarum. Detrimentum autem magistri sic afflicti augetur numero spectatorum.

Nonnullis scopocinematibus huiusmodi inspicitur magistrae capitium – aut eiusdem gunna (Angl. skirt). In pessimis casibus magistri per scaenas falsatas fiunt actores principales cinematum pornographicorum.

Molestatio cybernetica est multiplex: Discipuli numero telephonico magistri sescenties electo auscultabulum semper tacitê deponunt. Discipuli conviciatores mittunt epistulas electronicas obscaenas et terrificas et infames. Alii faciunt scopocinemata, quibus magistris infamiam inferant. Dolus ipse licet sit tam vetustus quam schola ipsa – novis methodis technicis effectus multo vehementior est et dolorosior. Nam cum prius effectûs talium dolorum plerumque limitati sint oeco classis aut aulâ scholae, hodie telephono mobili et computatro fieri potest, ut magistri vexentur sine limitibus loci et temporis.

Quantacumque sint commoda novarum rationum technicarum, magistris molestatis esse earundem effectûs esse horribiles, Bousted unionis magistrorum locutrix dicit. Domina Bousted: „Tales magistri" inquit „publicê humiliantur, eorum fama obscuratur, eorum dignitas professionalis confidentiaque ipsorum vehementer deminuuntur". Quod problema iam pridem „non finiri ad portam scholae". Unionis perquisitione emanavit 17% (septenas denas partes cenetesimas) Britannorum magistrorum, qui interrogati essent, iam aliquando molestatos esse telephono mobili aut epistulâ electronicâ.

At una res emanavit mira: Tertia tantum pars magistrorum interrogatorum dicit molestationes effectas esse a discipulis. Alii enim malefici sunt collegae et praepositi et ipsi discipulorum parentes. Ergo talium facinorum effectores sunt complurium generum quam soliti doli in scholâ nexi.

Nova perquisitio Europaea, cui nomen est "Teachers in bullying situations" („Magistri qui molestantur"), nunc casûs colligi incepti sunt. Cuius perquisitionis particeps est Universitas Luneburgensis. Ibidem perquiritur, quomodo magistri exemplis molestationis propositis se gerant.

Henricus Witteriede cooperator academicus hanc perquisitionem Luneburgensem dirigit: „Hoc thema" inquit „usque nunc et intra terram nostram et extra vix tractatum est". Molestationem magistrorum eo insignem esse, quod fiat per spatium temporis longius. Idem: „Si agitur de eventu singulari, non utar hôc nomine". At difficile esse exactê definire, utrum aliqua actio sit vera molestatio necne. Agi enim de re, quae difficilis sit mensuratu: singuli hominis sensu conscientiâve.

In nosocomio Heiligenfeld, quod situm est in oppido Bad Kissingen, ii paedagogi auxilium petunt, qui problemata vitae scholaris cottidianae non iam superent nisi a psychiatris adiuti. Ervinus Schmidt, archiater: „Tensio psychica (stress) chronica eo efficitur, quod magister sentit alios habere vim ad se laborem exanclantem, se esse aliis obnoxium." Itaque magistro saepe laborem videri esse vexationem, "Magistri hôc modo aegrotantes sibi videntur non iam custodire posse labores suos. Non iam vident sensum habere ea quae sibi agenda sint."

Onera autem magistrorum exaucta sunt multiplicia: Classes augentur, parentes unâ ex parte fiunt magis magisque critici, alterâ ex parte liberos suos minus minusque educant, et grapheocratae ministerii cultualis magistris iterum iterumque nova imponunt onera.

Magna pars magistrorum, quae curantur in nosocomio Heiligenfeldiano, laborant depressione psychicâ, quae appellatur „burnout", i.e. ‚exustione’. Ervinus archiater: "Qui morbus" inquit „plerumque non efficitur indole geneticâ, sed vehementi psychicâ tensione (stress) professionali". Certo eventu – qualis fuit ille in scholâ Scoticâ factus – morbum denique erumpere.

Alicui magistro aegroto globus nivalis factum est symbolum impotentiae propriae: nam idem globus a discipulo magistri capiti iniectus erat.

Sed magistri, qui subeunt curationem psychotherapeuticam, sunt bonae spei. Nam in therapiâ investigantur causae problematum et dantur consilia practica. Ervinus archiater „Aegroti" inquit „si sunt curati, magnam partem denuo funguntur officio suo scholari".

Britanni autem nunc disputant, quomodo impediri possit malus abusus instrumentorum technicorum. Itaque unio magistrorum docentiumque sedium interretialium administratores adhortata est, ut quam maturrimê de paginis interretialibus tollant diffamationes.

In casu Scoti magistri denudati hoc factum est eo quod prima versio scopocinematis sublata est de statione interretiali „YouTube" – sed demum postquam imagines infames publicatae sunt per totum orbem terrarum. Nec impediri potest, ne idem scopocinema adhuc in interreti inveniatur copiatum.

Berlaimont ex oppidulo Francogalliae septentrionalis – In mensâ discipuli est chaos fasciculorum librorumque. Coram discipulis classis congregatis magister monuit discipulum undecim annos natum, ut ordinem servaret, sed non est auditus. Deinde manu motâ de mensâ demovit omnes res ibi positas. Tum discipulus classis sextae convicio "connard!" („baburre!") magistrum increpuit – itaque magister ei alapam duxit. Magister postea se excusans: "Nihil" inquit „fuit nisi reflexus (nervalis)". Se antea numquam sic tractatum esse a discipulo².

Hĭc eventus effectum habuit ad ambos – quo nunc commovetur natio Francogallica. Propter asperam istam offensionem scholae rectores puerum undenarium per triduum a scholâ prohibuerunt. At pater pueri, astynomus, curavit, ut magister in *astyphylacêum arcesseretur, interrogaretur, per 24 horas custodiâ retineretur.

Ex eo tempore greges televisorii obsident scholam Gilles-de-Chin, quae sita est in Berlaimont oppidulo (adn. interpretis: est potius vicus: sec. Wikipediam habet 3.228 tantum incolas) Francogalliae septentrionalis. Paedagogus publicê a multis vituperatur, sed simul etiam permulti eidem publicê assentiuntur. Itaque die Lunae parentes et discipuli quondam huius magistri necnon collegae congregati sunt in aulâ scholae, ut manifestarent se cum eo consentire. Michael Drevred syndicatûs magistrorum locutor ab ephemeride „Le Monde" interrogatus: "Is" inquit „est magister bonus, laudantur eius facultates et administrativae et paedagogicae". Alapatoris adiutores collegêrunt plus 15.000 (quindecim milia) subscriptionum. Multi non sôlum subscripserunt, sed etiam adnotatiunculas addiderunt, velut: "Unum est certum – illi omnes cecidêrunt in insaniam" aut "Bono animo sis, nos omnes tecum consentîmus".

Minister primarius: "Ita, equidem adiuvo hunc magistrum"

Mirum esse videtur Francogallos sic sentire. Sicut in Germaniâ, etiam in Francogalliâ poena mulcandi in scholis est vetita, quod oportet in civitate mansuetâ. Sed sunt quaedam differentiae: In Germaniâ ex a.2000 parentibus lêge est interdictum, ne liberos „puniant poenâ corporali neve laedant eorum animam." E contrario parentibus Francogallis adhuc licet ûti castigatione corporali, dummodo moderatam. Ab hôc autem iure plerique Francogalli nolunt privari, nolunt hoc interdîci. Necnon in interrogatione m.Decembri publicatâ e denis parentibus noveni indicaverunt se liberos suos interdum mulcare.

Itaque multi Francogalli consentiunt cum magistro alapatore. Nec deest assensio politicorum: Xavier Darcos minister eruditionis quadamtenus assensionem significavit et interrogatus dixit saepius magistris vim afferri a discipulis quam discipulis a magistris. Procul omni dubio magistrum male egisse a discipulo provocatum, sed puerum iam saepe insignem fuisse moribus suis perquam incultis asperisque.

Etiam Franciscus (François) Fillon Francogalliae minister primarius pandit: "Ita est, equidem adiuvo hunc magistrum". Idem in emissione radiophonicâ interrogatus dixit alapam non esse „bonam solutionem" problematis, sed magistros „egêre aliquantulo disciplinae aliquantuloque respectûs", ut discipulos possent instituere. "Non licet pati discipulum appellare magistrum ‚baburrum’". Etsi alapa magistri non esset excusanda, consequentias iuridicas imminentes sibi videri inîquas: Franciscus: „Ut" inquit „verum confitear: equidem, ut sum civis et pater discipulorum, consternatus sum eo quod ille magister ab astyphylacibus custodiâ est retentus".

D.27. m.Mart. paedagogus, qui a patre pueri propter vim graviorem minorenni allatam³ in ius est vocatus, causam dicet coram iudice civili oppidi Avesnes-Sur-Helpe. Si condemnatus erit, poterit fieri, ut puniatur custodiâ. Scholae rectores nondum dixerunt, quae inde consequi possent.

_____________________________________

³ Francogallicê: "violence aggravée sur mineur".

Phryne, cum esset florentissima, dicebatur esse deae Veneris repraesentatrix optima. Itaque Apelles pictor eadem usus est exemplo Veneris suae Anadyomenes, Praxiteles Veneris suae Cnidêae. In quodam templo Thespiensi iuxta statuam Veneris a Praxitele confectam stabat etiam statua Phrynes ab eodem artifice creata.

• Craig Cooper: „Hyperides and the Trial of Phryne", in: Phoenix 49 (1995), S. 303–318.
• Jacobs: Vermischte Schriften, Bd. 4. Leipzig 1830

Crabato incohatum est tempus durum, magister eum, ut laboraret, instigabat immisericorditer. „Ubinam latês, Crabate? Hic sunt nonnulli sacci frumenti ad granarium trahendi!" et: „Crabate, vĕni huc! Frumentum est ibi, in paleario – vatillo transpone, sed funditus, ne germinet!" aut: „Farina, quam heri cribrasti, est plena glumarum. Quam post cenam suscipies purgandam, nec cubitum ibis nisi illa erit purissima!"

Molendînum in Uligine Coselianâ situm diem de die molebat, diebus feriatis et inferiatis, a summo mâne usque ad primas tenebras. Semel tantum in septimanâ, die Veneris, pueri molinarii opus diurnum prius finiebant quam aliis diebus, et die Saturni opus incohabant duabus horis serius.

Nisi Crabatus frumentum trahebat vel farinam cribrabat, ei lignum erat findendum, nives amovendae, aqua ad coquinam ferenda, equi strigillandi, carro stercus e stabulo vaccario vehendum – ne multa, semper satis ei faciendum erat; vespere autem sacco stramenticio incubans Crabatus sibi videbatur torqueri. Lumbi dolebant, cutis umerorum erat detrita, bracchia et crura tam vehementer dolebant, ut vix pateretur.

Crabatus admirabatur consocios suos. Duro opere diurno in molendîno faciendo illi nullo modo videbantur gravari, nemo fatigabatur, nemo querebatur, nemo laborans sudabat vel anhelabat.

Aliquo mâne Crabatus studebat aditum, qui ducebat ad puteum, vatillo a nive privare. Nocte praeteritâ indesinenter ninxerat, vento nives inflatae erant semitîs et ponticulîs. Crabatus dentibus frendebat, cum acriter dolerent lumbi, quandocumque nivem vatillo proiciebat. Tum Tonda e domo illum advênit. Cum cognovisset neminem praeter se ambos adesse, manum umero Crabati imposuit.

„Ne desinas, Crabate..."

Tum puer sibi visus est recreari novis viribus. Doloribus subito sublatis vatillum corripuit; perrexisset nives amovere studio flagrantissimo, nisi Tonda prensam eius dextram attinuisset.

„Ne Magister" inquit „hoc animadvertat neve Lysco!"

Lysco, longurio macerrimus, naso acuto, limis oculis, primo iam die Crabato non nimis placuerat: qui videbatur esse otacustes, odorisequus, tenebrio, subdolus subreptator, quin ullo momento temporis non immineret.

Crabatus „Intellexi" dixit et vatillum vibrans praetexebat se laborare magnâ cum molestiâ atque difficultate. Paulo post Lysco praeteriit tamquam fortuito.

„Heus Crabate" inquit „quomodo sapiunt labores?"

Puer mussitans: „Quomodo isti sapiant!" inquit „Fac devores merdam caninam, Lysco – ut scias istoc."

Inde Tonda saepius ad Crabatum veniebat eidemque clam manum imponebat. Deinde puer sentiebat se recreari viribus recentibus laboresque vel durissimos aliquamdiu facile exanclabat.

Magister et Lysco nihil acceperunt de his omnibus – nec ceteri pueri molinarii: neque Michael neque Martinus, consobrini, quorum alter altero haud minus robustus et clemens erat; neque Andreas, ioculator variolis cicatricatis obsitus, neque Hanzo, quem vocabant taurum, cervice taurino cum esset et capillis detonsis; neque Petrus, qui horas subsicivas degebat cochlearibus scalpro fabricandis, neque Stasco, omnis Minervae homo, qui erat mustelae agilitate necnon habilitate illius simioli, quem Crabatus annis antea admiratus erat in nundinis, quae fiebant Regivarthae. Nec Cito, qui circumambulabat semper vultu ita adducto, ut eius stomacho inesse videretur integra lîbra clavorum sutoriorum, nec Cubo, vir taciturnus, hanc rem animadverterunt – ne dicamus de stulto Iurone.

Iuro, catulaster robustus, cruribus brevibus, planissimâ facie lentiginosâ, officio fungebatur post Tondam e tempore longissimo. Ad artem molendi exercendam parum utilis erat, quia, ut Andreas solebat dicere irrisoriê, „stultior erat, quam ut discerneret farinam et furfures"; et quod îdem non iam pridem negligentiae causâ in molendîni machinamenta incidisset mŏlîsque esset fataliter interpositus: hoc infortunium non impeditum esse nisi eo, quod ipsis hominibus stultissimis res succederent felicissimê.

Ad talia verba audienda Iuro erat assuefactus. Patienter audiebat se ab Andreâ subsannari; nullo verbo contradicebat, cum Cito ei plagas minabatur causa vel minima; et quandocumque pueri molinarii ei, quod saepe fiebat, dolum nectebant, Iuro hoc subridens patiebatur, quasi diceret: „Quidnam vultis – me esse Iuronem stultum, sic quoque scio."

Sôla ad opera domestica facienda Iuro non erat nimis stultus. Quia necesse erat etiam has res ab aliquo perfici, omnes consenserunt haec opera curanda esse a Iurone: cibos coquere et instrumenta escaria eluere, panem furno coquere, fornacem accendere, pavimentum everrere, scalas panno defricare, pulverem amovere, lavandaria lavare, ferramento levigare et cetera omnia, quae facienda erant in coquinâ et domo reliquâ. Necnon Iuro curabat gallinas et anseres et porcos.

Puer omnino nesciebat, quomodo Iuroni contingeret, ut tot officiis satisfaceret. At consociis haec omnia videbantur nullo modo extraordinaria nullâque laude digna esse, immo ipse Magister Iuronem tractabat tamquam homuncionem miserrimum. Crabato cum haec non probê fieri viderentur, aliquando – postquam strue lignorum in coquinam allatâ Iuro gratiae causâ (quod non primum fecit) eius sacculo bracarum indidit laciniam farciminis - : aliquando Crabatus Iuronem apertê allocutus est:

„Non intellego, quare tu patiaris tantas iniurias."

„Egon’?" Iuro mirans quaesivit.

„Ita – tu!" Crabatus dixit. „Magister te vexat turpissimê necnon sociii te irrident."

Iuro: „Nec Tonda" inquit „me irridet nec tu".

Crabatus contradicens: „Quid" inquit „hoc prodest. Ego si essem tuo loco, scirem, quid facerem. Ego me defenderem, intellegisne, nil mali paterer – neque a Citone neque ab Andrea neque ab ullo alio factum!"

„Hem" Iuro dixit cervîcem scalpens. „Fortasse tu, Crabate – tu scires hoc facere...At si quis est stultus?"

„Si ita, aufuge!" puer vocavit. „Hinc aufuge – et quaere alibi locum, ubi melius te habeas!"

„Aufugere?" Paulisper Iuro nequaquam visus est stultus esse, sed spe deceptus et fatigatus. „Ah, Crabate, quomodo conêris hinc aufugere!"

„Mihi quidem non est causa, cur aufugiam."

„Non" Iuro mussitans inquit, „causam certê non habes – speremus te non esse habiturum..."

Deinde Iuro frustum panis indidit alteri Crabati vestimenti sacculo, abnuit puero gratias acturo, eundemque per ianuam emovit: quadamtenus stultê subridens, ut solebat facere.

Crabatus autem panem atque farciminis laciniam sibi usque ad vesperum servavit. Paulo post cenam, cum socii molinarii in cellâ familiaricâ a laboribus requiescebant, Petrus res scalpriles attulit, ceteri coeperunt tempus terere fabellis narrandis, puer e circulo remotus in granarium ascendit, ubi oscitans in saccum suum stramenticium se iniecit. Deinde panem farcimenque manducavit; et in dorso recubanti cibisque indulgenti subvenit Iuro – et sermo in coquinâ factus.

Crabatus verbum „Aufugere?" recordatus cogitavit: "Quidnam ego fugiam? Certê labores sunt sat duri – nisi adiuvarer a Tondâ, male me haberem. Sed cibi sunt boni et opipari, est mihi tectum, quo obtegar – et mâne surgens scio vespere mihi fore certum cubile: calidum et siccum et satis molle, expers cimicum pulicumve. Nonne haec sunt plura, quam licuit somniare puero mendico?"

In hôc Orbe Picto mirabili 35.000 (triginta quinque milia) notionum imaginibus sunt illustrata et quinque linguis Europaeis denominata: Theodiscâ et Anglicâ et Francogallicâ et Hispanicâ et Italicâ. Nos autem coepimus addere vocabula Latina, quorum hôc loco praebemus partem, quae spectat ad zoologiam (VOCABULA ZOOLOGICA VI).

Provinciae rerum, quarum imagines et vocabula in Klettiani Orbis Picti paginis 920 (nongentis viginti) inveniuntur, sunt hae quae sequuntur:

I.ASTRONOMIA – II. TERRA – III.REGNUM PLANTARUM – IV.REGNUM ANIMALIUM – V.HOMO – VI.NUTRIMENTA ET INSTRUMENTA COQUINARIA – VII.DOMESTICA – VIII.PLASSATIO DOMESTICA ET OPERA HORTULANA – IX.VESTIMENTA – X.INSTRUMENTA PERSONALIA – XI.ARS ET ARCHITECTURA – XII.COMMUNICATIO ET INSTRUMENTA GRAPHEICA – XIII.TRANSPORTUS ET VEHICULA – XIV.ENERGIA – XV.SCIENTIAE – XVI.ATHLETICA ET LUDICRA.